Het is zondag. De dag waarop de ochtend mij tegemoet lacht met een zorgeloze glimlach. Er zijn geen files om in te staan, geen deadlines om te halen en (als je het echt goed wil doen) geen emailtjes om te beantwoorden. Voor mij is de zondagochtend het mooiste moment van de week. Net als op doordeweekse dagen gaat de wekker om half zeven. Op zondag is dit echter niet omdat het moet, maar omdat ik er geen seconde van wil missen. In deze blog neem ik je mee in mijn perfecte zondagochtend.
Het ochtendritueel
De wekker gaat om half zeven. Heel stilletjes. Hij trilt enkel onder mijn kussen, zodat mijn vrouw niet wakker wordt. Voor mij is het genoeg om erdoor te ontwaken. Ik trek mijn ochtendjas aan en stap in mijn pantoffels. Dit is het moment waarop ik voel hoe de zondagochtend mij toelacht en mijn hand pakt. 'Kom mee,' fluistert ze in mijn oor. 'Ik heb een verrassing voor je.' Ik kijk tussen de gordijnen door en zie dat de eerste zonnestralen mijn balkon bereiken. 'Jij weet precies wat ik nodig heb,' fluister ik terug en mijn vrouw kijkt me vreemd aan vanuit bed, want ze denkt dat ik het tegen haar heb. 'Tegen wie heb je het?' vraagt ze. 'Tegen niemand,' antwoord ik, en ik maak een wegwuivend gebaar met mijn hand. Een zorgeloos gebaar. Zo zorgeloos als de zondagochtend.
Croissantjes en koffie
Dan ga ik naar beneden en gris ik de weekendkrant van de deurmat. Ik zet de oven aan voor croissantjes en laat de ouderwetse koffiemachine pruttelen. Daarna neem ik plaats op het balkon. Hier is alles in het leven vijftien minuten lang zoals het zou moeten zijn. De milde zonnestralen die een warme zomerdag aankondigen, het geritsel van de krant en mijn voeten in de zachte binnenkant van de pantoffels heren. Het zijn warme pantoffels en dat is zeer belangrijk, want zelfs op een zondagochtend in juli kan het best fris zijn in ons kikkerlandje. Warme voeten zijn essentieel voor de perfecte zondagochtend. Na een kwartier piept de oven. De croissantjes zijn klaar. Ik dek de tafel, doe de croissantjes in een schaal en schenk voor mezelf alvast koffie in. Even later hoor ik voetstappen op de trap. Het is mijn vrouw. Zodra ze ziet dat ik de tafel heb gedekt en dat er kraakverse croissantjes op haar wachten, schenkt ze me een glimlach. Een glimlach nog zorgelozer dan de zondagochtend.
